Kendime Geldim, Kimse yoktu

Çocukluğuma kadar gidip gelecektim oysa

Cebinde anahtarı ve annesi evde olmayan bir çocuk gibiydim,

Uzun ve ürküten zilin sesi, korkunun bestesiydi.

En mutsuz günün olan bugün bile,

Bundan on yıl sonra iç çekilesi bir anı.

Değer kaybetmeyen bir yatırım aslında yaşamak.

Herkesin, bir anlık da olsa dönmek istediği bir “an” vardır ya,

Bir Japon treninin camından dışarıya bakarken göreceklerin kadar sık,

Bir kadın çantası kadar dolu.

Yine de,

Ne kadar zorlasam da benden başka herkes oluyordu,

İnsan kendini neden göremez, anılarında bile?

İşte o yüzden,

Kendime bile geldim, ama kimse yoktu.

Nisan 2011 , İzmir

Hakan Susuz